11. Naadapriya Shivanembaru - Basavanna

కన్నడ వచనం:

ನಾದಪ್ರಿಯ ಶಿವನೆಂಬರು, ನಾದಪ್ರಿಯ ಶಿವನಲ್ಲಯ್ಯ!
ವೇದಪ್ರಿಯಶಿವನೆಂಬರು, ವೇದಪ್ರಿಯ ಶಿವನಲ್ಲಯ್ಯ!
ನಾದವ ಮಾಡಿದ ರಾವಣಂಗೆ ಅರೆಯಾಯುಷವಾಯಿತ್ತು.
ವೇದವನೋದಿದ ಬ್ರಹ್ಮನ ಶಿರ ಹೋಯಿತ್ತು.
ನಾದಪ್ರಿಯನೂ ಅಲ್ಲ, ವೇದಪ್ರಿಯನೂ ಅಲ್ಲ,
ಭಕ್ತಿಪ್ರಿಯ ನಮ್ಮ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.

తెలుగు లిపిలో :

నాదప్రియ శివనెంబరు, నాదప్రియ శివనల్లయ్య
వేదప్రియ శివనెంబరు, వేదప్రియ శివనల్లయ్య
నాదవ మాడిద రావణంగె అరెయాయుషవాయిత్తు 
వేదవనోదిద బ్రహ్మన శిరహోయిత్తు  
నాదప్రియనూ అల్ల, వేదప్రియనూ అల్ల 
భక్తిప్రియ నమ్మ కూడలసంగమదేవ!

తెలుగు వచనం :

నాదప్రియుడు శివుడందురు, నాదప్రియుడు శివుడుకాడయ్య
వేదప్రియుడు శివుడందురు, వేదప్రియుడు శివుడుకాడయ్య
నాదము చేసిన రావణునికి అర్థాయుష్షయ్యెను 
వేదము చదివిన బ్రహ్మశిరము పోయెను
నాదప్రియుడూ కాడు, వేదప్రియుడూ కాడు  
భక్తిప్రియుడు మా కూడలసంగమదేవుడు!

వచనకర్త ఆంతర్యం:    

శివుడు నాదప్రియుడని, వేదప్రియుడని భక్తిని విడిచి మాకు అవి బాగా వచ్చని అహంకారంతో తప్పులు చేస్తే అది వినాశ హేతువవుతుంది. బ్రహ్మ తల ఊడడం, రావణుని ఆయువు తరగడం ఇందుకు సాక్షాలు. భక్తిని నమ్మి వినయంతో ఉన్నవాన్ని శివుడు ఎప్పుడు ప్రీతితో చూస్తాడు. 

విశ్లేషణ:

ఈ వచనం ఒక భక్తుడు తన కర్తవ్యాన్ని మరిస్తే జరిగే పరిణామాలను హెచ్చరిస్తోంది. 

శివభక్తుడంటే ప్రపంచంలోని ప్రతీ వస్తువులో శివున్ని చూస్తాడు. అన్నింటితో సామరస్యంగా ఉంటాడు. తనకు లభించిన ప్రతిపదార్థాన్ని శివప్రసాదంగా స్వీకరిస్తాడు. ఇతరులతో పంచుకుంటాడు. ఇతర శివభక్తులపట్ల గౌరవంతో, భక్తితో ఉంటాడు. ఎప్పుడు సత్యాన్ని, ధర్మాన్ని విడువడు.          

రావణుడు ఒకనాడు మహాశివభక్తుడనిపించుకున్నాడు. భక్తి పారవశ్యంలో అతడు చేసిన సామగానానికి మెచ్చి శివుడు అతనికి ధీర్ఘాయువును, అపారమైన శక్తిని, రాజ్యాధికారాన్ని ఇచ్చాడు. అయితే రాక్షతత్వాన్ని వదులుకోలేక దుర్మార్గాలు చేయడం మొదలుపెట్టాడు. తన శక్తిని అధికారాన్ని దుర్వినియోగం చేస్తూ, ఏనాడో పొందిన వరాలు తనను కాపాడతాయని అపోహపడ్డాడు. తను మహా మేధావినని తలచి ఇతరుల హితవాక్కులను పెడచెవిని పెట్టాడు. అంతెందుకు మన బసవన్నతోనే గర్వంతో కైలసద్వారం వద్ద దూషణలతో వాదించాడు - శాపగ్రస్తుడైనాడు. భక్తి ఉండాల్సిన మనస్సులో అహంకారం చేరింది. ఇతరుల వస్తువులపై తన అధికారాన్ని చెలాయించదలిచాడు. పరస్త్రీలను అపహరించాడు. ఒక శివభక్తుడు ఎలా ఉండకూడదో అలా తయారయ్యాడు. తన వినాశనానికి తానే హేతువై తన ధీర్ఘాయువును పోగొట్టుకున్నాడు.  
శివగీతను బోధించి, చతికిలపడి ఉన్న రామున్ని శివుడే ప్రేరేపించి, తన పాశుపతాన్ని ఇచ్చి, రావణసంహారానికి శివుడే హేతువయ్యాడు. 

బ్రహ్మ తను సృష్టికర్తనని, వేదం తనచేతిలో ఉందని అహంకరించి, ఒకనాడు పరమేశ్వరున్నే ఎదురించే స్థాయికి వెళ్లి తన తల పోగొట్టుకున్నాడు. ఎంత వేదం వల్లించినా, అబద్దం ఆడిన తల తెగిపడింది.   

తప్పు చేసిననాడు ఇది వేదం వల్లించిన ముఖమా, లేక సంగీతం వల్లించిన గళమా అని పూర్వాపరాలు ఉండవు. శివుడు ఎంత కరుణామూర్తో, రుద్రుడైన నాడు అంత దాక్షిణ్యం లేకుండా శిక్షించగలవాడు.         

కర్మసిద్ధాంతాన్ని నమ్మే కొందరు ఒక కాలంలో కర్మకాండకే పెద్దపీఠ వేసి, కేవలం కర్మ చేయడం, వేదము వల్లించడం ద్వారానే కామ్యాలని తీర్చుకోవచ్చని తలచేవారు. అటువంటి వారికి దేవుని ఉనికితో సంబంధములేక నాస్తికత్వాన్ని ప్రేరేపించేవారు. బసవన్న వంటి భక్తిమార్గన్ని నమ్మేవారు అటువంటి నాస్తిక వాదాలను ఖండించారు. ఈ వచనంలో అలాంటి సూచనా కనబడుతుంది.         

కొందరు తమ వృత్తి రీత్యానో, లేక పరంపరంగా వచ్చిన నైపుణ్యాలను (skills) తమ గొప్పతనంగా భావించి, గర్వాంధకారులై ఇతరులను కించపరచే విధంగా వ్యవహరించడం చూస్తుంటాము. ఆ అధికారం వేదపఠనమే కావచ్చు, రాజ్యాధికారమే కావచ్చు, వాణిజ్యమే కావచ్చు, లేక ఏ వృత్తయినా కావచ్చు. శివభక్తి అణకువను నేర్పుతుంది. దాన్ని వదలి, తమ నైపుణ్యం శివుని కారుణ్యమని గ్రహించక అహంకరించే వారికి ఈ వచనం ఒక హెచ్చరిక. దేవుని పేరుతో మోసాలు చేసేవారికి కూడా ఇది ఇంకా పెద్ద హెచ్చరిక.  రుద్రుడు తలచిన నాడు ఏ నైపుణ్యాలు రక్షించలేవు. 
    
శివుని అనుగ్రహానికి నిజభక్తి,  అంటే అణకువ, వినమ్రతలతో కూడిన భక్తి,  ఒక్కటే మార్గము.