కన్నడ వచనం
ಅರಿದುದ ಅರಿಯಲೊಲ್ಲದು, ಅದೆಂತಯ್ಯಾ?
ಮರೆದುದ ಮರೆಯಲೊಲ್ಲದು, ಅದೆಂತೆಯ್ಯಾ?
ಅರಿದು ಮರೆತ ಮನವ
ಕೂಡಲಸಂಗಯ್ಯ ತಾನೆ ಬಲ್ಲ...!
తెలుగు లిపిలో
అరిదుద అరియలొల్లదు, అదెంతయ్య?
మరెదుద మరెయలొల్లదు, అదెంతయ్య?
అరిదు మరెత మనవ
కూడలసంగయ్య తానె బల్ల..!
తెలుగు వచనం
తెలియాల్సింది తెలియనొల్లదు, అదెటువంటిది?
మరువాల్సింది మరువనొల్లదు, అదెటువంటిది?
తెలిసి మరిచే మనసు, కూడలసంగయ్యకే ఎరుక..!
వచనకర్త ఆంతర్యం
ఉపయోగపడే విషయాలను (అంటే ఆత్మజ్ఞానము వంటివి) పట్టించుకోకుండా పనికిమాలిన విషయాలను పట్టుకొని కూచుంటుంది మనసు. ఇది అజ్ఞానమని తెలిసినాకూడా మరచి పోతుంది. అలాంటి మనసుని తెలియడం ఆ శివునికే సాధ్యం.
విశ్లేషణ
ప్రొద్దున్నే మనతో పాటు లేస్తుంది. అప్పట్నుంచి ఎవో అలోచనలు. స్నానం చేసి పూజలో కూర్చుంటే.. శరీరం అక్కడ, మనస్సు మాత్రం ఇంకెక్కడో. రోజంతా పనిలో కూరుకుపోయి అలసిపోతుంది. అయినా ఒక పది నిముషాలు సాయంత్రం నిశ్శబ్దంగా కూర్చొని ధ్యానంలో నిమగ్నమవలేదు. అప్పుడూ ఎవో ఆలోచనలు. ఇంత సేపు చికాకు పడ్డావు గదా, సాయంత్రమైంది. కనీసం ఇప్పడైన ప్రశాంతంగా ఉండగలవా అంటే ఉండలేదు. పోనీ నిద్ర పోయినతరువాతైన విశ్రమిస్తుందా అంటే అదీ లేదు కలల్లో కూడా ఆలోచనలే, ఎప్పుడో గాఢ నిద్రలో తప్ప. చింతలే చింతలు. భగవత్సమ్భందమైన ఆలోచనలకూ, ఆత్మ విచారణకు తీరిక ఎక్కడ? ఇవి ముఖ్యమైన విషయాలని తెలుసు, తెలిసుకోవాలని తెలుసు. కాని మనస్సుకి బద్దకము. తెలుసుకోవడానికి ఇష్టపడదు. పైగా ఎవో సాకులు. సమయం సరిపోదని. తనకు తానే నచ్చజెప్పుకుంటుంది ఫరవాలేదులే అని. తెలియాల్సింది తెలియనొల్లదు .. అదెటువంటిది?
ఎవరో ఎదో అన్నారని బాధ. పక్కింటి వాళ్ళ కుక్కపిల్ల గురించిన ఆలోచన. ఏనాడో సాధించిన గొప్పలు ఆలోచించుకొని మురిసిపోవడం. లేదా ఎదో చేయలేక పోయానని బాధ పడడం. నిరుపయోగమైన విషయాలు అవసరం ఉన్నా లేకున్నా మళ్లీ మళ్లీ గుర్తు తెచ్చుకుంటుంది. వాటిని మరచి పోవాలని తెలుసు. పక్కవాళ్ళు కూడా తట్టుకోలేక అదే సలహా ఇస్తారు. కానీ వదిలి పెట్టదు. మరువాల్సింది మరువనొల్లదు, అదెటువంటిది?
బాలాస్తావతీ క్రీడాసక్తః
తరుణస్తావత్తరుణీసక్తః |
వృద్ధస్తావాచ్చింతాసక్తః
పరమే బ్రహ్మణి కో పి సక్తః?
బాల్యంలో ఆటలపై ఆసక్తి, యవ్వనంలో కుటుంబమని ఆసక్తి, వృద్ధాప్యంలో ఏదో సాధించలేదనే చింతలపై ఆసక్తి. మరి పరబ్రహ్మముపై ఎప్పుడు ఉంటుంది ఆసక్తి? అని ఆదిశంకరులు అడిగినట్లు. ఎప్పుడూ ఏదో ఒక చింతలోమునిగి ఉన్న మనస్సు ఏది పట్టించుకోవాలో ఏది వదిలేయాలో తెలిసినా ఆ విషయాన్ని మరచి పోతుంది. జీవితంలో ఏంతో కష్టపడ్డారు. ఎన్నో అనుభవాలు. పిల్లలు పెద్దవాళ్ళయ్యారు. వాళ్ళ కాళ్ళపై వాళ్ళు నిలబడ్డారు. వారికి పెళ్ళిళ్ళయి పోయాయి. బాధ్యత తీరింది అనుకొని వారితో ఉన్న అనుబంధాన్ని తగ్గించుకోవాలని తెలుసు. కానీ విషయం మరచి ప్రతీ విషయంలో బంధం పెంచుకొని ఏర్పరచుకొని తద్వారా బాధల్లో పడుతూ ఉంటారు. పట్టు విడువాలని తెలుసు. కానీ మనస్సు విడువనివ్వదు. బంధాలను పెంచుకుంటూ పోతాము. అనుభవంతో తెలుసు అయినా మరచి పోతాము. ఇదే తెలిసి మరిచే మనస్సు.
ఇటువంటి మనస్సు తెలియడం అదుపులో పెట్టడం ఎవరికి సాధ్యం? పశువుల వలె బంధాలలో చిక్కుకున్న వారిని కాచే పశు పాశ మోచనుడైన పశుపతి కూడల సంగమయ్యకు తప్ప!
No comments:
Post a Comment