కన్నడ వచనం
ಕಾಲಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಗುಂಡು, ಕೊರಳಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಬೆಂಡು!
ತೇಲಲೀಯದು ಗುಂಡು, ಮುಳುಗಲೀಯದು ಬೆಂಡು!
ಇಂತಪ್ಪ ಸಂಸಾರಶರಧಿಯ ದಾಂಟಿಸಿ
ಕಾಲಾಂತಕನೇ ಕಾಯೋ, ಕೂಡಲಸಂಗಯ್ಯ!
తెలుగు లిపిలో
కాలలి కట్టిద గుండు, కొరళలి కట్టిద బెండు
తేలలీయదు గుండు, ముళుగలీయదు బెండు
ఇంతప్ప సంసారశరధియ దాంటిసి
కాలాంతకనే కాయో కూడలసంగయ్య!
తెలుగు వచనం
కాలికి కట్టిన గుండు, మెడకు కట్టిన బెండు
తేలనీయదు గుండు, మునుగనీయదు బెండు
ఇంటువంటి సంసారశరధి దాటించు
కాలాంతకా కావుమా కూడలసంగయ్య!
వచనకర్త ఆంతర్యం
కష్టసుఖాలతో కూడిన సంసారం మభ్యపెడుతూ ఉంటుంది. ఆ పరమేశ్వరుని కృప లేనిదే ఈ సంసారసాగరాన్ని దాటడం సాధ్యం కాదు.
విశ్లేషణ
పూర్వము తప్పులు చేసిన వారికి రాజులు శిక్షలు వేసేవారు. మరణ శిక్షలలో కూడా కొన్ని భయంకరంగా ఉండేవి. నీటిలో ముంచడం వంటివి. మాములుగా నీటీలో పడేస్తే తిరిగి ఈదుకుంటూ వస్తారని, ఒక బరువైన రాతి గుండుని కట్టి విడిచేవారు. వాడు నీట మునిగి, బయటకి రాలేక మరణించేవాడు.
ఈత నేర్పాలంటే ఊళ్ళల్లో బెండు కట్టి నీటిలోకి తోసేస్తారు. అలా విడువబడిన వాడు నీటిలో మునుగకుండా బెండు చూసుకుంటుంది, తేలుస్తుంది . అలా అతడు ఈత నేర్చుకుంటాడు.
సంసారమనేది మన గత జన్మల ప్రారబ్దాల కారణంచేత, పాపపుణ్యాల ఫలాలతో కూడి, కొన్నిసార్లు కష్టాలలో గుండువలే ముంచుతూ, మరికొన్ని సార్లు బెండువలే సుఖాలలో తేలుస్తూ ఉంటుంది. అటు మునగదు, ఇటు తేలదు. మనిషి జన్మలో అనునిత్యం కష్టాలు, సుఖాలు అనుభవిస్తూనే ఉంటాడు. పెద్ద పెద్ద కష్టాలు, సుఖాలు అలోచించవలసిన పని లేదు, రోజు చిన్న చిన్నవీ కల్గుతూనే ఉంటాయి. ఉదాహరణకు మండుటెండలో నడవాల్సి వస్తే కష్టమైతే, వెంటనే చల్లని మంచినీళ్ళు త్రాగడం సుఖమవుతుంది. ఇటువంటి కష్టసుఖాల కలయికతో గడిచే జీవతం సముద్రంలాగా విశాలమైనది, అంతు చిక్కడం చాలా కష్టం. చాలామంది అంతుగురించి తెలియక, అలోచించడం మాని ఆ సంసారం సాగర ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతూ ఉంటారు. ఈ ప్రవాహమే కాలం (time).
జగత్తులోని ప్రతీ వస్తువు కాలం యొక్క అధీనంలో ఉంటుంది. కాలము ఎవ్వరూ ఆపలేని ప్రవాహము. నిరంతరం సాగిపోతూనే ఉంటుంది. అనుక్షణం ఇలా గడిచి పోతున్న కాలం జగత్తులో మార్పులు తెస్తూ ఉంటుంది. ఉదాహరణకు పొద్దున్న కాచిన పువ్వు మధ్యాన్నానికి వాడిపోతుంది. మరుదినానికి మట్టయి పోతుంది. పువ్వుకి ఒక్క రోజైతే మనకి వందేళ్ళు, అంతే తేడా. ఎలాగైతే కాలం పువ్వుని భక్షించిందో, అలాగే మననీ తినేస్తుంది. అందుకే కాలము జగత్తుని భక్షిస్తుందని అంటారు. బ్రహ్మాదిపిపీలికాంతము (బ్రహ్మ నుండి మొదలుకొని చీమ వరకు) అందరూ కాలానికి లోబడే ఉంటారు. ఎంతో మంది వీరులు, అవతార పురుషులు, దేవతలు, రాక్షసులు కాలంలో వచ్చారు, పొయ్యారు. రాముడని, కృష్ణుడని పూర్వపు అవతారాలతో పాటు, నేడు గొప్పగా పూజించే సాయిబాబా వరకూ రకరకాల అవతారాలు వచ్చినా కాలానికి లోబడి, ఏదో విధంగా నిర్యాణం చెందిన వారే.
ఇలా జగత్తుని నిదానంగా మింగే కాలాన్ని చుట్టుకున్న సర్పంతో పోలుస్తారు. చుట్టుకున్న పాము నెమ్మదిగా కదులుతూ కదలిక తెలియకుండా ఒకే ఆకారంతో ఉంటుందో, కాలం కూడా తన ఉనికి తెలియకుండా గడచి పోతూ ఉంటుంది.
మరి ఇన్ని సంఘటనలకు, జగత్తులోని విషయాలను తనకు తాను వశపరచుకొని శాసించే కాలానికి అదుపులేదా? కాలమ్లో భాగమైన సంసారమనే సముద్రంలో జీవులంతా కొట్టుకు పోవలసిందేనా? ఇటువంటి కాలాన్ని శాసించే వారెవరైనా ఉన్నారా? అంటే ఆ ప్రశ్నకు సమాధానమే కాలకాలుడు, కాలాంతకుడు అయిన పరమేశ్వరుడు. కాలమైన ఆ మహాసర్పాన్ని తన మెడలో వేసుకొని చిరునవ్వుతో, అభయ హస్తంతో చెబుతున్నాడు, ఈ కాలము నన్నేమీ చేయలేదు, నా అధీనంలో ఉంది భయపడకండి అని. నటరాజ స్వరూపంలో కాలాన్ని తనవశం చేసుకొని, అభయమిస్తూ తన ఎడమ పాదము వైపు చూపే మూర్తే చెబుతుంది, ఈ ఎడమ పాదాన్ని ఆశ్రయిస్తే (కుంచితాంఘ్రిం భజేహం) నువ్వు కాలాతీతుడవుతావు అని.
నిజంగానా? అవును..
మార్కండేయ చరిత్ర చూడండి. కాలానికి లోబడి ఈ ప్రపంచంలో ప్రతీ జీవి అంతమొందేలా శాసించే సమవర్తి యముడు. అది అతని ధర్మం. అందుకే అతనికి మరో పేరు కాలుడు. తన పాదాలను ఆశ్రయించిన చిన్ని వాన్ని కాపాడడానికి ఆ ఎడమపాదమే లేచి, కాలుడైన యమ్మున్ని ఛాతిపై తన్ని చంపింది. కాలాన్ని హతమార్చింది. అప్పుడే కాలాంతకుడైనాడు రుద్రుడు.
వేదం పలుసార్లు ఈ రుద్రున్ని"క్షయద్వీరాయ" అని పొగిడింది - అంటే "నశించుచున్న వీరులు/భ్హృత్యులు కలవాడా" అని. అంటే ఏంతో మంది గొప్పవాల్లనుకునే వీరులు నీ ముందు పడిపోతూ ఉంటారు, నువ్వు మాత్రం కాలానికి అతీతుడవై అలా నిలిచుండి పోతావు అని. అదే కాలకాలున్ని ఇంకో చోట నమస్తారాయ (నమః + తారాయ) అని పొగిడింది. అంటే కాలాతీతమైన సంసారమనే సాగరం నుండి తరింపజేసేవాడు, దరిజేర్చేవాడు అని. అందుకే బసవన్న ఈ వచనంలో ఆ కాలాంతకున్ని పిలిచాడు, సంసారసాగరాన్ని దాటించవయ్యా అని. ఇక ఆ కాలకలుడైన కూడల సంగమేశ్వరున్ని వినా ఇతరాత్రులని వేడితే చిన్న చిన్న కోరికలు తీరుతాయేమో గాని సంసారం బంధం విడుతుందా? ప్రాజ్ఞులు ఆలోచించండి.
శరణు శరణార్థి!!
No comments:
Post a Comment