కన్నడ వచనం
ಮರ್ತ್ಯ ಲೋಕವೆಂಬುದು ಕರ್ತಾರನ ಕಮ್ಮಟವಯ್ಯಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲುವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲುವರಯ್ಯ
ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲದವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲರಯ್ಯ
ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ
తెలుగు లిపిలో
మర్త్యలోకవెంబుదు కర్తారన కమ్మటవయ్య
ఇల్లి సల్లువరు అల్లియూ సల్లువరయ్య
ఇల్లి సల్లదవరు అల్లియూ సల్లరయ్య
కూడలసంగమ దేవ
తెలుగు వచనం
మర్త్యలోకమనిన కర్తారుని కమ్మటమయ్య
ఇక్కడ చెల్లెడి వారు అక్కడా చెల్లెదరయ్య
ఇక్కడ చెల్లనివారు అక్కడా చెల్లరయ్య
కూడలసంగమ దేవ
వచనకర్త ఆంతర్యం
ఈ లోకములో జీవులమైన మనము ఆ సృష్టికర్త అయిన పరమేశ్వరునిచే చేయబడిన వస్తువులం. ఈ లోకమునందుపయోగపడిన, ఆ లోకంలోనూ ఉపయోగ పడతాము. ఇక్కడ పనికి రాకపోయిన అక్కడ కూడా పనికిరాము.
విశ్లేషణ
జనన మరణాలతో నిండిన మన లోకాన్ని మర్త్యలోకం అని వ్యవహరిస్తారు. ఈ లోకము ఆ పరమేశ్వరుని కమ్మటము (అంటే వస్తువులు, ఆభరణాలు చేసే కంసాలి యొక్క నిర్మాణగృహము లేదా workshop). అంటే మనమంతా అతనిచే చేయబడే వస్తువులము అని అభిప్రాయము.
ఎవెరైనా వస్తువులు ఎందుకు తయారు చేస్తారు? అందరికీ ఎదో ఒక విధంగా ఉపయోగపడడానికి.. అవునా? ఐతే అలా ఉపయోగపడుతున్నమా అనేది ప్రశ్న. "మనము" అనే భావము పోయి "నేను" అనే భావము పెరుగుతున్న నేటి సమాజంలో ఆలోచించవలసిన వచనమిది.
ఈ లోకంలో పుట్టినందుకు లోకానికి ఉపయోగపడే పనులు చేస్తున్నామా అని యోచిస్తే పని చేసే విధానమే మారిపోతుంది. కొందరు గొప్పవాళ్ళు సామాజిక సేవ, ఇతరులకు సహాయ పడటం వంటివి చేస్తూ ఉంటారు. నాకు సమయం లేదు, ఎక్కడ కుదురుతుంది అనుకొనే మరికొందరు, సరేలే చేతనైననంత ధన సహాయం చేస్తే సరిపోతుందని అలాకూడా చేస్తారు. ఇవన్నీ మంచి పనులే. వీటిని ఇదివరకు కొన్ని సందర్భాలలో చర్చించుకున్నాం. అయితే ఇక్కడ ఇంకో రెండు కోణాల్లో ఆలోచిద్దాం.
మొదటి కోణం -
ఇక్కడ చెల్లడమంటే ఏ పని చేసినా, దానివల్ల ఇతరులకు హాని కలగకుండా, అందరికి అమోదయోగ్యమైనట్లు పని చేయడం. అంటే చేసేపని దీక్షతో, మనస్పూర్తిగా, నాణ్యతతో (quality) కూడిన పని చేయడం.ఆ విధంగా చేసిన పని (service), లేదా పనివల్ల తాయారు చేసిన వస్తువు (product) వినియోగదారునికి తృప్తి కలిగిస్తుంది, ఆనందం కలిగిస్తుంది.
ఉదాహరణకి ఒక నేత కార్మికుడు ఉన్నాడనుకోండి. అతని పని బట్టలునేయడం. తయారు చేసిన ఒక ఎర్రరంగు బట్ట అమ్మాడు. కొనుక్కున్న వినియోగదారుడు దానితో ఒక చొక్కా కుట్టించుకున్నాడు. రెండు రోజులు వాడి ఉతకడానికి వేసాడు. అదేమో రంగంతా కారిపోయింది. ఆ చొక్కా పాడైపోవడమే కాకుండా ఇంకో మంచి తెల్ల పైజామాని కూడా పాడుచేసింది. ఇప్పుడు ఆ వినియోగదారుడు ఆ కార్మికున్ని పనికిమాలినవాడని తిట్టుకుంటాడు .. అవునా? ఇక్కడ ఈ నేత కార్మికుడు తన వినియోగదారున్ని మోసం చేసినట్లే గదా? తక్కువ ధరకు అమ్మానని తనను తాను ఓదార్చు కుంటాడేమో?!.. కాని పనికి రాని వస్తువు, హాని చేసే వస్తువు ధర తక్కువైతేనేమి, ఎక్కువైతేనేమి? అలాంటిది తయారు చేయడం ఎందుకు? అది చెల్లని పనే అవుతుంది కదా!
అంటే ఇతరులకు సహాయం చేయడం, దానధర్మాలు వంటి పెద్ద మాటలు దేవుడెరుగు! 'తను చేసేపని మనస్పూర్తిగా, ఇతరులకు ఉపయోగపడేటట్లు చేస్తున్నానా?' అని ప్రతీ ఒక్కరూ తమ స్వంతపని గురించి అలోచిస్తే చేసే పనిలో నాణ్యత పెరుగుతుంది. అప్పుడు "ఇక్కడ చెల్లెడి వారమవుతాము".
ఇక్కడ చెల్లని వారు, అక్కడ చెల్లరు అన్నారు బసవన్న.
ఒక ఉపాధ్యాయుడున్నాడు. నెలనెలా జీతం తీసుకుంటున్నాడు. కాని పాఠశాలకు నిత్యం వెళ్ళకుండా, ఎపుడో ఒకసారి వెళ్తూ, వేరే వ్యాపారం చేసుకుంటున్నాడనుకోండి. అంటే పిల్లలకి పాఠం చెప్పట్లేదు. కానీ వ్యాపారం బాగానే సాగింది. జీతం కూడా వస్తుంది. అలాగని ఉద్యోగం మాత్రం వదులుకోలేదు. రెండుచేతులా సంపాదన. అయితే ఉన్నదాంట్లో దాన ధర్మాలు చేసాడు, నిత్యం పూజాపునస్కారాలు కూడా. అయినా, అతను తన పనికి న్యాయం చేస్తున్నాట్టా? ఉద్యోగం వేరే చేయగలిగే వానికి అప్పగిస్తే పిల్లలకు పాఠాలు చెప్పేవారు కదా? ఇలాంటి వాడు ఇక్కడ చెల్లేవాడు ఎలా అవుతాడు? అతని దానధర్మాలతో, పూజా పునస్కారాలు అనే కర్మలతో స్వర్గలోక సుఖం కొనుక్కోగలడేమో.. కానీ శివసాయుజ్యం పొందగలడా? శివునికి నచ్చుతాడా? "అక్కడ చెల్లకపోవడం" అంటే శివునికి నచ్చక పోవడం. అంటే శివునికి నచ్చాలంటే ఇక్కడ ఉన్నప్పుడు కూడా లోకానికి చెల్లెడి పనులు చేయాలి.
ఇక రెండవ కోణం -
మొదటి వాక్యం చదివితే మనమంతా కర్త అయిన పరమేశ్వరుని వస్తువులమని ప్రతిపాదింపబడింది. చేసే ప్రతీ పనిని ఆ భగవంతుని వస్తువుననే (I am his tool) భావంతో చేయడం ఇంకో పద్ధతి. ఇలా చేస్తే ఏ పనైనా స్వార్థము లేకుండా చేసేదవుతుంది, నిష్కామ కర్మ అలవాటవుతుంది. అంటే చేసేపని పనులన్నీ దైవకార్యలుగా భావించి సంపూర్ణ భక్తితో చేయడమే గాక, ఆ పనినుంచి ప్రతిఫలం ఆశించకపోవడం, లేక ప్రతిఫలాన్ని ఆ శివునికే అర్పించడం.
ఉదాహరణకు ఒక గుంత త్రవ్వాలనుకోండి. ఒక గడ్డపారను ఉపయోగిస్తాం. త్రవ్వాలంటే గడ్డపారే సరైన వస్తువు. కానీ గడ్డపార తనంతట తాను గుంత త్రవ్వలేదు. దాన్ని ఉపయోగించే వాని శక్తి వాల్ల త్రవ్వ గలుగుతుంది. అదే మట్టి తీయాలంటే గడ్డపార ఉపయోగపడదు. దానికి పార కావాలి. ఆ పార మట్టి తీయాలంటే తీసేవాని శక్తి కావాలి. ఇక్కడ గడ్డపార, పార రెండూనూ గుంత త్రవ్వేవాని పనిముట్లు మాత్రమే. వాటికి తమ గొప్పదనం గురించిన అహంకారం ఉండదు.
అలానే మనలో కూడా ఒక్కొక్కరు కొన్ని పనులు చేయడానికి పాటవం సంపాదించినా "శివుని చేతిలో పనిముట్లము మాత్రమే" అనే భావనతో పని చేస్తే, "చేయించే శక్తి ఆ శివునిదే" అన్న భావాన్ని అలవరచుకుంటే, నేనూ-నా గొప్పదనం అనే అహంకారం నశిస్తుంది. అప్పుడు అందరికి ఆమోదయోగ్యమైన పనులు మాత్రమే చేస్తూ, ప్రపంచానికి ఉపయోగపడే వారిగా ఈ లోకంలో చెల్లుతాము. ఇటువంటి భావనను ఎవరూ గుర్తించవలసిన, పొగడాల్సిన అవసరంలేదు; మనస్సుకి తెలిస్తే చాలు.
ఒకచోట బాగా గుంత త్రవ్విన పదునైన, సరైన బరువుతో కూడిన గడ్డపారని, వాడే పనివాడు ఇష్టపడతాడు. మరోసారి ఇంకోచోట పనిబడ్డప్పుడు, తన వద్ద రెండుమూడు ఇతర పనివస్తువులు ఉన్నా ఇదివరకు తనకు నచ్చిన దాన్నే వాడాలని ఇష్టపడతాడు. అంటే తనకు నచ్చిన పనిముట్లనే తనతో తీసుకువెళతాడు.
అలానే ఇక్కడ అంటే ఈ మర్త్యలోకంలో ఉపయోగపడే వస్తువులైన వారే, ఇతర లోకంలోనూ చెల్లుతారు - అంటే శివునికి నచ్చుతారు అని ఉద్దేశ్యము.
శరణు శరణార్థి!!
ఎవెరైనా వస్తువులు ఎందుకు తయారు చేస్తారు? అందరికీ ఎదో ఒక విధంగా ఉపయోగపడడానికి.. అవునా? ఐతే అలా ఉపయోగపడుతున్నమా అనేది ప్రశ్న. "మనము" అనే భావము పోయి "నేను" అనే భావము పెరుగుతున్న నేటి సమాజంలో ఆలోచించవలసిన వచనమిది.
ఈ లోకంలో పుట్టినందుకు లోకానికి ఉపయోగపడే పనులు చేస్తున్నామా అని యోచిస్తే పని చేసే విధానమే మారిపోతుంది. కొందరు గొప్పవాళ్ళు సామాజిక సేవ, ఇతరులకు సహాయ పడటం వంటివి చేస్తూ ఉంటారు. నాకు సమయం లేదు, ఎక్కడ కుదురుతుంది అనుకొనే మరికొందరు, సరేలే చేతనైననంత ధన సహాయం చేస్తే సరిపోతుందని అలాకూడా చేస్తారు. ఇవన్నీ మంచి పనులే. వీటిని ఇదివరకు కొన్ని సందర్భాలలో చర్చించుకున్నాం. అయితే ఇక్కడ ఇంకో రెండు కోణాల్లో ఆలోచిద్దాం.
మొదటి కోణం -
ఇక్కడ చెల్లడమంటే ఏ పని చేసినా, దానివల్ల ఇతరులకు హాని కలగకుండా, అందరికి అమోదయోగ్యమైనట్లు పని చేయడం. అంటే చేసేపని దీక్షతో, మనస్పూర్తిగా, నాణ్యతతో (quality) కూడిన పని చేయడం.ఆ విధంగా చేసిన పని (service), లేదా పనివల్ల తాయారు చేసిన వస్తువు (product) వినియోగదారునికి తృప్తి కలిగిస్తుంది, ఆనందం కలిగిస్తుంది.
ఉదాహరణకి ఒక నేత కార్మికుడు ఉన్నాడనుకోండి. అతని పని బట్టలునేయడం. తయారు చేసిన ఒక ఎర్రరంగు బట్ట అమ్మాడు. కొనుక్కున్న వినియోగదారుడు దానితో ఒక చొక్కా కుట్టించుకున్నాడు. రెండు రోజులు వాడి ఉతకడానికి వేసాడు. అదేమో రంగంతా కారిపోయింది. ఆ చొక్కా పాడైపోవడమే కాకుండా ఇంకో మంచి తెల్ల పైజామాని కూడా పాడుచేసింది. ఇప్పుడు ఆ వినియోగదారుడు ఆ కార్మికున్ని పనికిమాలినవాడని తిట్టుకుంటాడు .. అవునా? ఇక్కడ ఈ నేత కార్మికుడు తన వినియోగదారున్ని మోసం చేసినట్లే గదా? తక్కువ ధరకు అమ్మానని తనను తాను ఓదార్చు కుంటాడేమో?!.. కాని పనికి రాని వస్తువు, హాని చేసే వస్తువు ధర తక్కువైతేనేమి, ఎక్కువైతేనేమి? అలాంటిది తయారు చేయడం ఎందుకు? అది చెల్లని పనే అవుతుంది కదా!
అంటే ఇతరులకు సహాయం చేయడం, దానధర్మాలు వంటి పెద్ద మాటలు దేవుడెరుగు! 'తను చేసేపని మనస్పూర్తిగా, ఇతరులకు ఉపయోగపడేటట్లు చేస్తున్నానా?' అని ప్రతీ ఒక్కరూ తమ స్వంతపని గురించి అలోచిస్తే చేసే పనిలో నాణ్యత పెరుగుతుంది. అప్పుడు "ఇక్కడ చెల్లెడి వారమవుతాము".
ఇక్కడ చెల్లని వారు, అక్కడ చెల్లరు అన్నారు బసవన్న.
ఒక ఉపాధ్యాయుడున్నాడు. నెలనెలా జీతం తీసుకుంటున్నాడు. కాని పాఠశాలకు నిత్యం వెళ్ళకుండా, ఎపుడో ఒకసారి వెళ్తూ, వేరే వ్యాపారం చేసుకుంటున్నాడనుకోండి. అంటే పిల్లలకి పాఠం చెప్పట్లేదు. కానీ వ్యాపారం బాగానే సాగింది. జీతం కూడా వస్తుంది. అలాగని ఉద్యోగం మాత్రం వదులుకోలేదు. రెండుచేతులా సంపాదన. అయితే ఉన్నదాంట్లో దాన ధర్మాలు చేసాడు, నిత్యం పూజాపునస్కారాలు కూడా. అయినా, అతను తన పనికి న్యాయం చేస్తున్నాట్టా? ఉద్యోగం వేరే చేయగలిగే వానికి అప్పగిస్తే పిల్లలకు పాఠాలు చెప్పేవారు కదా? ఇలాంటి వాడు ఇక్కడ చెల్లేవాడు ఎలా అవుతాడు? అతని దానధర్మాలతో, పూజా పునస్కారాలు అనే కర్మలతో స్వర్గలోక సుఖం కొనుక్కోగలడేమో.. కానీ శివసాయుజ్యం పొందగలడా? శివునికి నచ్చుతాడా? "అక్కడ చెల్లకపోవడం" అంటే శివునికి నచ్చక పోవడం. అంటే శివునికి నచ్చాలంటే ఇక్కడ ఉన్నప్పుడు కూడా లోకానికి చెల్లెడి పనులు చేయాలి.
ఇక రెండవ కోణం -
మొదటి వాక్యం చదివితే మనమంతా కర్త అయిన పరమేశ్వరుని వస్తువులమని ప్రతిపాదింపబడింది. చేసే ప్రతీ పనిని ఆ భగవంతుని వస్తువుననే (I am his tool) భావంతో చేయడం ఇంకో పద్ధతి. ఇలా చేస్తే ఏ పనైనా స్వార్థము లేకుండా చేసేదవుతుంది, నిష్కామ కర్మ అలవాటవుతుంది. అంటే చేసేపని పనులన్నీ దైవకార్యలుగా భావించి సంపూర్ణ భక్తితో చేయడమే గాక, ఆ పనినుంచి ప్రతిఫలం ఆశించకపోవడం, లేక ప్రతిఫలాన్ని ఆ శివునికే అర్పించడం.
ఉదాహరణకు ఒక గుంత త్రవ్వాలనుకోండి. ఒక గడ్డపారను ఉపయోగిస్తాం. త్రవ్వాలంటే గడ్డపారే సరైన వస్తువు. కానీ గడ్డపార తనంతట తాను గుంత త్రవ్వలేదు. దాన్ని ఉపయోగించే వాని శక్తి వాల్ల త్రవ్వ గలుగుతుంది. అదే మట్టి తీయాలంటే గడ్డపార ఉపయోగపడదు. దానికి పార కావాలి. ఆ పార మట్టి తీయాలంటే తీసేవాని శక్తి కావాలి. ఇక్కడ గడ్డపార, పార రెండూనూ గుంత త్రవ్వేవాని పనిముట్లు మాత్రమే. వాటికి తమ గొప్పదనం గురించిన అహంకారం ఉండదు.
అలానే మనలో కూడా ఒక్కొక్కరు కొన్ని పనులు చేయడానికి పాటవం సంపాదించినా "శివుని చేతిలో పనిముట్లము మాత్రమే" అనే భావనతో పని చేస్తే, "చేయించే శక్తి ఆ శివునిదే" అన్న భావాన్ని అలవరచుకుంటే, నేనూ-నా గొప్పదనం అనే అహంకారం నశిస్తుంది. అప్పుడు అందరికి ఆమోదయోగ్యమైన పనులు మాత్రమే చేస్తూ, ప్రపంచానికి ఉపయోగపడే వారిగా ఈ లోకంలో చెల్లుతాము. ఇటువంటి భావనను ఎవరూ గుర్తించవలసిన, పొగడాల్సిన అవసరంలేదు; మనస్సుకి తెలిస్తే చాలు.
ఒకచోట బాగా గుంత త్రవ్విన పదునైన, సరైన బరువుతో కూడిన గడ్డపారని, వాడే పనివాడు ఇష్టపడతాడు. మరోసారి ఇంకోచోట పనిబడ్డప్పుడు, తన వద్ద రెండుమూడు ఇతర పనివస్తువులు ఉన్నా ఇదివరకు తనకు నచ్చిన దాన్నే వాడాలని ఇష్టపడతాడు. అంటే తనకు నచ్చిన పనిముట్లనే తనతో తీసుకువెళతాడు.
అలానే ఇక్కడ అంటే ఈ మర్త్యలోకంలో ఉపయోగపడే వస్తువులైన వారే, ఇతర లోకంలోనూ చెల్లుతారు - అంటే శివునికి నచ్చుతారు అని ఉద్దేశ్యము.
శరణు శరణార్థి!!
